anı
Bugün bir resme denk geldim. çocuk yetiştirmeyi anlatıyordu. bir kapının kenarına atılan çizikler zamanla yükseliyor ve kuş olup uçuyor... yazarken bile duygularıma karşı koyamıyorum. can parem oğlum... uyuyor şimdi. en son ağlayarak uyudu. büyüyor iki gözümün çiçeği. ve ben bazen ona geç kaldığımı düşünüyorum. geçmişe bakınca bir sürü anı biriktirmişiz çok şükür. ama işte vicdan denen iç muhasebe sistemi bana hep eksikliklerimi hatırlatıyor... canım oğlum inşallah her günümüz bir öncekinden daha güzel olur amin. hep kendi evladım üzerinden düşünüyorum da kendi ailemi es geçiyorum. bizlerde öyleydikve büyüdük ve kuş olup uzak diyarlara uçtuk. ah ne zor bir şeymiş... her şey zıttıyla kaim derler. öyle gerçekten... ve bu muhteşem bir şey! küçükken anneme sorardım cennette her istediğimiz olucaksa çok sıkıcı olmaz mı diye. çünkü düşünürdüm hüzün olmasa mutluluğun anlamı olmuyor. ayrılık olmasa kavuşmanın bir manası yok ki! O zaman annem demişti ki cennette olumsuz duygular olma...